میرزاعبدالقادر بیدل‌دهلوی در ۱۰۵۴ در عظیم آباد هند (پتنه) چشم به جهان گشود.او ابتدا «رمزی» تخلص می‌کرد اما به «بیدل» تغییر تخلص داد.

نیاکان او از از ترکان جغتائی ارلاس بدخشان بودند.
پدرش را که از صوفیان قادری بود در پنج سالگی از دست داد و میرزا قلندر،عمویش که مردی جوان و فاضل بود، سرپرستی وی را به عهده گرفت.
میرزا قلندر،در نوجوانی بیدل را به دایی او، میرزاظریف که مردی روحانی و محقق بود سپرد. میرزاظریف در تکوین شخصیت عرفانی و ادبی بیدل تأثیری بسزا داشت.
بیدل در سال ۱۰۷۱ شاه قاسم هواللهی را به استادی انتخاب و سپس در ۱۰۷۵ به خدمت شاه کابلی که از عارفان بزرگ آن زمان بود، رسید.
او در سال ۱۰۷۹ ه‍. ق. بخدمت محی‌الدین محمد، ششمین امپراتور گورکانی هند درآمد.

وی در چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت.